de septuaginta
Moderne edities van de LXX hebben twee verschillende methoden gevolgd. De Göttingen editie van de LXX, bewerkt door Rahlfs, in plaats van vast te houden aan de reproductie van een enkel manuscript, zoals de Cambridge-editie die verwijst naar de Codex B van het Vaticaan, hij geeft er de voorkeur aan terug te gaan naar een meer originele Griekse tekst die tot stand is gekomen door de verschillende manuscripten die we bezitten met elkaar te vergelijken. De meest gebruikte manuscripten zijn de Vaticaanse Code, Sinaïtisch en Alexandrijns en de door Origenes beoordeelde varianten worden ook geaccepteerd, Lucianus en in de Catenae.
