De hypothese van spontane generatie

bij David P. Woetzel – 09/07/2015

Samenvatting

Terwijl onze kennis van de microscopische geheimen van het leven voortdurend toeneemt, het is leerzaam om na te denken over de geschiedenis van de spontane generatiehypothese om te zien of de wetenschappelijke ontdekkingen inderdaad verlopen zoals een anti-creationist zo'n twintig jaar geleden voorspelde:

Als mijn stelling bewezen is, de volgende keer dat je creationisten hoort praten’ “onmogelijkheid” om een ​​bepaald eiwit op te bouwen, ... je zult spottend kunnen glimlachen en herkennen hoe ver ze van de werkelijkheid verwijderd zijn. … Gezien de snelle vooruitgang in ons begrip van de moleculaire biologie, Ik twijfel er niet aan dat er spoedig bevredigende verklaringen voor dit probleem zullen komen. (Doolittle, 1983, P. 96).

I Concetti Della Generazione Spontanea

Aristotele (384-322 a.C.), filosofo e scienziato greco, espresse l’ipotesi che la materia in decomposizione potesse trasformarsi, attraverso l’ “azione spontanea della Natura”, in animali viventi. Gli scienziati classici, fino a soltanto 200 Jaren geleden, credevano nel vitalismo, l’idea che la materia non vivente come lo sporco e umido fieno, o la carne in decomposizione, avessero un’innata vitalità, tale da dar luogo spontaneamente a forme di vita “semplici”. Francisco Redi è ricordato per i suoi esperimenti, nel diciottesimo secolo, con cui dimostrò che i vermi non derivavano dalla carne, ma dalle mosche che vi avevano depositato sopra le uova. Negli anni ’60 del diciannovesimo secolo, Louis Pasteur dirigeerde zijn beroemde wetenschappelijke weerlegging van spontane generatie, waarin hij containers met voedingsstoffen steriliseerde en verzegelde, aantonen dat alleen leven leven voortbrengt – de wet van biogenese. Hierop reflecteren, Wald (een voorstander van spontane generatie) gebruik:

Dit verhaal vertellen we aan beginnende biologiestudenten, alsof het een triomf van de rede over de mystiek vertegenwoordigde. Effectief, het is bijna andersom. De redelijke mening was om te geloven in spontane generatie; het enige alternatief, geloof in een enkele, primaire daad van bovennatuurlijke schepping. Er is geen derde positie. Om deze reden kozen veel wetenschappers een eeuw geleden ervoor om het geloof in spontane generatie als een 'filosofische noodzaak' te beschouwen. Het is een symptoom van de filosofische armoede van onze tijd dat deze behoefte niet meer wordt gewaardeerd. De meeste moderne biologen, met tevredenheid getuige te zijn geweest van de ineenstorting van de hypothese van spontane generatie, echter niet bereid om het alternatief van speciale creatie te accepteren, ze bleven met niets achter. (Wald, 1954, P. 46).

ik darwinistisch, op zoek naar dit “filosofische noodzaak”, naturalisme, ze hebben veel moeite gestoken in het overbruggen van de kloof tussen het levenloze en het leven zelf, zowel in het veld als in het laboratorium. Tussen eind negentiende en begin twintigste eeuw, de hoop was om die te vinden “tussenliggend” tussen de ruwe chemische stof en de cel. Evolutionaire beroemdheden zoals Haeckel en Huxley boden onvoorwaardelijke steun aan de Bathybius, de slijmlaag van de oceaanbodem waarvan ooit werd gedacht dat hij leefde. Ik ook’ Eozoon, een product van een metamorf gesteente, het moest ooit biologisch zijn. “Eozoon is de vierde editie van de’ Origin of Species met de zegen van Darwins handtekening: 'Aan het organische karakter ervan kan niet worden getwijfeld’ (Gould, 1980, P. 239).

Latere evolutionisten verlegden hun inspanningen naar de synthese van leven in het laboratorium. ideeën van J. B. S. Haldane in de jaren 1920, inspireerde de uitdrukking “oerbouillon” en experimenten met de oorsprong van het leven werden ontworpen om primitieve omstandigheden op aarde na te bootsen. Zelfs als de wetenschappers succesvol waren in deze poging, dit zou niet met zekerheid hebben aangetoond dat leven had kunnen ontstaan ​​zonder intelligent ingrijpen in een vijandige natuurlijke omgeving. Daten, ze zijn volledig mislukt. “Verder, geen geologisch bewijs geeft aan dat het een biologische bouillon is, niet eens een kleine organische vijver, ooit bestaan ​​op deze planeet.” (Thaxton, et al., 1992, P. 66). Er was een kortstondige euforie dankzij Millers experimenten met prebiotische bouillon in de jaren vijftig. Koken en elektrisch opladen van een mengsel van methaan, ammoniak, waterstof en water, sommige aminozuren werden geproduceerd. Maar later werk legde alleen nieuwe barrières bloot tussen complexe chemie en het eenvoudigst mogelijke leven. Het vinden van de bouwstenen lost het probleem niet op, hoe de stenen te vinden, kan de naturalistische productie van een oude kathedraal niet verklaren.

In het najaar van 1976, ondanks de grandioze voorspellingen van astronomen als Carl Sagan, de Viking-missie naar Mars slaagde er niet in om het minste spoor van leven te ontdekken. De statistische moeilijkheden begonnen eindelijk te worden erkend. Wilson illustreert een klein deel van het probabilistische probleem, de aandacht vestigen op 10 enzymen betrokken bij glycolyse:
De willekeurige en niet-gerichte polymerisatie van deze enzymen wordt berekend uit een mengsel van de twintig aminozuren, gebeurt met een waarschijnlijkheid rond 10-1000. Zelfs met relatief snelle polymerisatiesnelheden en op een tijdschaal van een miljard jaar, de waarschijnlijkheid dat zelfs maar één kopie van elk van deze enzymen spontaan is vastgesteld, is vastgesteld, het is oneindig klein. De totale waarschijnlijkheid verbetert niet veel, zelfs als slechts één van de tien enzymen wordt beschouwd, b.v, van nature, het wordt belachelijk verwaarloosbaar voor de duizenden verschillende enzymen in een typische bacterie. (Wilson, 1983, p.p. 95-96).

De theorie van intelligent ontwerp

Als gevolg van dergelijke berekeningen, sommige wetenschappers omarmden de Intelligent Design-theorie, bewerend dat complexe biologische systemen nooit op natuurlijke wijze zouden zijn ontstaan. Zelfs zeer gezaghebbende evolutionisten, kom Hoyle, bepaald dat de waarschijnlijkheid van abiogenesis (het eerste leven dat voortkomt uit niet-levende materie) op deze aarde zijn ze zo fenomenologisch laag dat ze leven vanuit de ruimte postuleerden (panspermie):

Ik weet niet hoe lang het zal duren voordat astronomen algemeen erkennen dat combinatorisch niet een van de vele duizenden biopolymeren is waarvan het leven afhangt, het zou kunnen worden bereikt via een natuurlijk proces hier op aarde. Astronomen zullen dit moeilijk kunnen begrijpen omdat ze de verzekering van biologen hebben dat dit niet het geval is. De anderen’ het is een groep mensen die geloven, vrij openlijk, in wiskundige wonderen. Ze ondersteunen het credo dat, verborgen in de natuur, buiten de natuurkunde zoals wij die kennen, er is een wet die wonderen verricht (op voorwaarde dat wonderen de biologie helpen). Deze merkwaardige situatie berust merkwaardig genoeg op een beroep dat
ze is al lang toegewijd aan het vinden van logische verklaringen voor bijbelse wonderen. …Dat is genoeg, Echter, voor de uitvoerders van moderne wiskundige wonderen, die altijd aan de uiterste uiteinden van de thermodynamica leven. …Het idee dat het om meer zou kunnen gaan dan alleen biopolymeren, maar naar het werkingsprogramma van een levende cel, toevallig, in een oersoep hier op aarde heeft natuurlijk helemaal geen zin. Het leven moet duidelijk een kosmisch fenomeen zijn (Hoyle, 1981, p.p. 526-527)

Yockey laat zien dat Hoyle niet alleen is:

Geloof in de onfeilbare en volledige doctrines van het dialectisch materialisme, speelt een cruciale rol in de oorsprong van het leven scenario's, en vooral in de exobiologie en de definitieve consequentie ervan: de doctrine van geavanceerde buitenaardse beschaving. Dat leven moet ergens in het zonnestelsel bestaan ​​op 'elders geschikte planeten'’ wordt algemeen en hardnekkig aangenomen ondanks gebrek aan bewijs of zelfs overvloedig bewijs van het tegendeel. (Yockey, 1981, p.p. 27-28).

De nieuwste chemie van de oorsprong van het leven, dag “proteïnoïden” dacht te zijn gevormd op de rand van een vulkaan, naar de wereld van RNA die aan DNA voorafgaat, tot nieuwe ideeën over anorganische minerale kleisoorten, is met veel aandacht bestudeerd. Het totale falen van deze theorieën wordt bewezen door de evolutionistische volgelingen van Gould, die geloven in een soort biochemische predestinatie, een vage herinnering aan vitalisme. Na het vinden van bewijs dat het leven op aarde veel eerder begon dan eerder werd gedacht, verklaarde Gould: “…Ik weet niet welk bericht ik moet lezen in deze tijdschaal, zo niet de stelling dat het leven, zo snel mogelijk ontstaan, het was chemisch gebonden om uit te komen, en niet het willekeurige resultaat van geaccumuleerde onwaarschijnlijkheden.” (Gould, 1990, p.p. 16-17).

Gezien het feit dat bekende processen er niet in slaagden een naturalistische oorsprong van het leven te rationaliseren, voorstanders van naturalisme werden gedwongen (door gegevens en hun filosofische aanleg) onbewijsbare beweringen in te trekken, dat onbekende deterministische processen voldoende waren. Nobelprijswinnaar DeDuve concurreert met Gould:

Een andere les uit het tijdperk van de chemie is dat het leven het product is van deterministische krachten. Het leven moest snel ontstaan ​​onder de druk van de heersende omstandigheden, en het zal op dezelfde manier ontstaan ​​waar en wanneer dezelfde voorwaarden worden bereikt... Leven en geest ontstaan ​​niet als resultaat van bizarre willekeur, maar als een natuurlijke manifestatie van materie, geschreven in de fabriek van het universum. (De Duve, 1996, p.p. xv-xviii).

Meer recent stelde Paul Davies zich dat voor:

Een bepaald soort autonoom georganiseerde fysische processen kan aanleiding geven tot een fysisch systeem boven een bepaalde drempel van complexiteit, op welk punt deze nieuwe editie van “wetten van complexiteit” zou beginnen te manifesteren, het systeem een ​​onverwacht effect geven van zelforganisatie en zelfbegrip... Onder zulke wetten, het systeem zou snel tot leven kunnen komen. (Davies, 1999, P. 259).

ReMine geeft dat aan “Deze vervangt gewoon de oude, onbekende fysieke krachten met nieuwe, onbekende ‘naturalistische’ krachten. (ReMine, P. 95).

Het Hoyle-citaat hierboven verwijst naar de wetten van de thermodynamica. Deze zijn toegepast op biologische complexiteit in het ontluikende veld van de informaticatheorie. Op vrijwel dezelfde manier waarop complexe systemen van instructies computers besturen, levende systemen worden gebouwd met behulp van enorme bibliotheken met informatie die is opgeslagen in de genetische code. De informaticatheorie voorspelt dat ze, net als routines die nuttig zijn voor computers, niet willekeurig zullen ontstaan, dus toename van de informatie die DNA moet coderen voor biologische functies zal niet plaatsvinden zonder intelligente tussenkomst. Zelfs evolutionisten zoals Davies erkennen het probleem:

De communicatietheorie – of computertheorie, zoals het tegenwoordig bekend is – beweert dat ruis informatie vernietigt, en dat het omgekeerde proces, het creëren van informatie door middel van ruis, het zou een wonder zijn. Een bericht dat spontaan uit de ether komt, zou net zo verbazingwekkend zijn als het getij dat voetafdrukken maakt op het strand. Laten we teruggaan naar hetzelfde oude probleem: de tweede wet van de thermodynamica houdt vol dat informatie niet spontaner kan stromen dan warmte van het koudste lichaam naar het hetere kan stromen. (Davies, p.p. 56-57).

Behe merkt op dat de intelligent design-theorie geen beroep hoeft te doen op het bovennatuurlijke om een ​​argument te presenteren voor de creatie van deze biologische systemen.. Na het bespreken van het interview van 1992 bij Sir Francis H. C. Crick in Scientific American, waarin zijn overtuigingen uiteengezet in worden onderzocht “Geregisseerde Panspermia”, Wel legt hij uit:

De belangrijkste reden dat Crick deze orthodoxe visie aanvaardt, is dat hij de niet-directe oorsprong van het leven als een vrijwel onoverkomelijk obstakel beschouwt., als je een naturalistische verklaring wilt. Voor onze huidige doeleinden, het interessante deel van Crick's idee is de rol van buitenaardse wezens, waarvan hij speculeert dat bacteriën naar de aarde zijn gestuurd. Maar hij kon net zo duidelijk zeggen dat de buitenaardse wezens inderdaad die onherleidbaar complexe biochemische levenssystemen hebben ontwikkeld die ze hierheen hebben gestuurd., en ze ontwierpen ook de onherleidbaar complexe systemen die zich daarna ontwikkelden. Het enige verschil is de overgang naar het postulaat dat buitenaardse wezens het leven hebben gebouwd, terwijl Crick oorspronkelijk speculeerde dat ze haar hierheen hadden gestuurd. Het is geen erg riskante sprong, Echter, zeggen dat een beschaving die in staat is om ruimteschepen naar andere planeten te sturen, ook in staat is om leven te ontwerpen – vooral als een dergelijke beschaving nooit is waargenomen. Leven tekenen, kon worden waargenomen, het vereist niet noodzakelijkerwijs bovennatuurlijke vermogens; het vereist eerder veel intelligentie. Als een afgestudeerde student in een modern aardlaboratorium een ​​kunstmatig eiwit kan plannen en maken dat zuurstof fixeert, dan is er geen logische barrière om te denken dat een geavanceerde beschaving op een andere wereld vanaf nul kunstmatige cellen kan ontwerpen. (Onderstaand, 1998, p.p. 248-249).

Conclusie

Het wordt nu duidelijk dat zelfs voor de toegewijde natuuronderzoeker, er zijn veel rationelere alternatieven dan spontane generatiescenario's. Maar sommigen zouden kunnen beweren dat deze oplossing, waarbij het intelligente ontwerp van het leven op aarde betrokken is, het aanvankelijke levensprobleem nog steeds onopgelost laat.. Behe antwoordt dat tijdreizen (waarmee de ingenieurs van de toekomst leven kunnen zaaien) het is serieus voorgesteld door sommige natuurkundigen; of dat natuuronderzoekers kunnen stellen dat buitenaards leven zo radicaal verschilt van alles wat we hebben gekend dat het niet de ontwerpkenmerken van empirische biologie zou vertonen. Voor degenen wiens filosofische neiging bovennatuurlijke interventie niet uitsluit, de meest redelijke conclusie die getrokken kan worden uit het langdurige onderzoek naar de hypothese van spontane generatie is dat het fenomeen van het leven een Schepper inhoudt. Dembski merkt op dat er alleen zijn “twee meningen: of de wereld ontleent haar orde aan een externe bron (een 1e creatie) of anders heeft het zijn eigen intrinsieke orde, Betekent wat, zonder van buitenaf mee te delen.” Bij de presentatie van zijn “Wet op het behoud van informatie” concluderen: “de enige samenhangende overweging van informatie is het project”. (Dembski, 1999, p.p. 15, 99). Na het vertellen van de actie
scheppingskracht van God, de Schriften maken dat duidelijk “In hem was leven; en het leven was het licht van de mensen.” (Giovanni 1:4). Ongeacht iemands metafysische standpunt, de tijd is gekomen voor hypothesen over de spontane generatie van leven zoals wij dat kennen om een ​​natuurlijke dood te sterven.

Dankbetuigingen

Ik dank in het bijzonder Walter ReMine voor zijn verhelderende opmerkingen over de conceptversies van dit artikel. Ik ben ook dank verschuldigd aan reviewers voor waardevolle suggesties
Onderstaand, Michaël J. 1998. Darwins zwarte doos. De vrije pers, New York.
Davies, Paulus. 1999. Het vijfde wonder: de zoektocht naar de oorsprong van het leven. De Pinguïngroep, New York.
De Duve, christen. 1996. Vitaal stof. Basisboeken, New York.
Dembski, Willem A. 1999. Intelligent ontwerp: de brug tussen wetenschap en theologie. InterVarsity Press, Downer's Grove, IL.
Doolittle, Russel F. 1983. Waarschijnlijkheid en de oorsprong van het leven. Wetenschappers confronteren het creationisme, Laurie R. Godfried (uitgever). W. W. Norton, New York.
Gould, Stefan J. 1980. De duim van de panda. W. W. Norton, New York.
Gould, Stefan J. 1990. Raadsels van de kleine shellies. Natuurlijke geschiedenis. oktober: 16-17.
Hoyle, Mijnheer Fred. 1981. De oerknal in de astronomie. Nieuwe wetenschapper 92: 526-527.
ReMine, Walter. 1993. De biotische boodschap. Sint-Paulus Wetenschap, St. Paul, mn.
Thaxton, Karel, Bradley, Walter; en Olsen, Roger. 1992. Het mysterie van de oorsprong van het leven: huidige theorieën opnieuw beoordelen. Lewis en Stanley, Dallas, TX.
Wald, George. 1954. De oorsprong van het leven. Wetenschappelijke Amerikaan 191:46.
Wilson, Jan H. 1983. De oorsprong van het leven. In Wilson, D. B., Heeft de duivel het Darwin laten doen?? Iowa State University Press, Ames, IA.
Yockey, Hubert P. 1981. Zelforganisatie oorsprong van levensscenario's en informatietheorie. Tijdschrift voor theoretische biologie 91:13-31.